Jeugdzonde

Huilend rende ik in pappa’s armen. Wat voelde ik me klein. Een enorm contrast met hoe groot ik me enkele uren eerder voelde voordat hij me kwam ophalen uit deze akelige politiecel.

Ik was 12 jaar oud. In het weekend sliep ik altijd bij pappa. Op vrijdagavond zette mamma me in Vlissingen op de trein en in Goes haalde pappa me dan op. Ik keek er ieder weekend weer naar uit. Deze keer had pappa een verrassing voor me. Iets waar ik weken om had gezeurd. Toen ik de kamer in stapte zag ik ze gelijk staan. “Echte legerkisten!” juichte ik.

Terwijl pappa zijn zelfbedachte meesterwerk “tomatenkaazïia” bereidde, was ik met chirurgische precisie mijn verkennersblouse aan het strijken. Een ambachtelijk ritueel wat ik iedere vrijdag als een soort meditatie uitoefende. Glad was niet glad genoeg. Zelfs mijn shawltje moest er aan geloven. In mijn verbeelding zag ik mezelf al helemaal de grote man zijn morgen, op mijn legerkisten met mijn strakgestreken blouse. Wat zou iedereen jaloers op me zijn!

Tijdens het eten stonden mijn nieuwe kisten glimmend voor me op tafel. Van pappa mocht namelijk alles. Ik kon mijn ogen er niet vanaf houden. Toen ging de achterdeur open. Floris stapte de keuken binnen. “Hoi!” zei Floris “kom je zo nog spelen?”. Ik keek mijn vader aan en zette mijn allerliefste gezicht op “pliessssssssssss!!!”

Natuurlijk mocht ik mee. Ik mocht alles van pappa. Als ik maar niet te laat thuis was. Een heerlijk rekbaar begrip. Toch hadden we al een paar gesprekken gehad over Floris. Mijn vader en moeder waren beiden niet blij over de vriendschap met Floris. Floris was een verwend jongetje die met zijn 14 jr. een stuk ouder was dan mij. Zijn rijke ouders hadden totaal geen grip op hem. Floris deed stoute dingen.

Omdat ik zo blij was met mijn nieuwe kisten deed ik ze gelijk aan vanavond. Pappa vroeg me nog fronsend of dat wel verstandig was. Hij had ze namelijk speciaal voor de scouting gekocht. Ik deed net of ik hem niet hoorde. Op tv had ik een demonstratie gezien met vechtende jongeren. Die demonstranten droegen ook kisten. Ik voelde me nu ook zo’n rellende demonstrant.

Floris rookte. En niet alleen gewone sigaretten. Ik was niet zo stoer, roken durfde ik niet. Floris had ook zijn eigen tag. Vanavond mocht ik met hem mee. We gingen tags zetten in de stad. Hij had een hele stoere, vond ik. Op verschillende borden, elektriciteitskastjes en gebouwen had ik zijn tag “Shadow” al zien staan. Ik vond het erg spannend dat ik vanavond met hem mee mocht. Samen met zijn oudere broer hadden ze voor mij ook een stoere tag bedacht. Het was een Engelse term wat “stoer” betekende. De tag was lekker kort zodat ik hem snel ergens op kon zetten met mijn stift. Ik vond het best eng maar al snel kreeg ik er handigheid in. Binnen een uur stond mijn tag door de hele binnenstad van Goes.

De uitdaging van het taggen was om je tag op zo’n opvallend mogelijke plek te zetten zodat veel mensen hem konden zien. Maar daar zat ook de moeilijkheidsgraad. Hoe zette je hem daar als veel mensen je konden zien? Daarom hielden we om beurten de wacht zodat de ander ongezien zijn klus kon klaren.

 

 

 

 

 

 

 

Ik was 12 en had geen kaas gegeten van het criminele vak. We fluisterden met elkaar wat het extra spannend maakte. Floris ging voor de pièce de résistance van vanavond. Hij wilde zijn tag op de ramen van de Perrysport zetten op een A-Locatie in Goes. Het was mijn beurt om op wacht te staan. In de schemer van de straatverlichting begon Floris aan zijn klus. Schichtig keek ik om me heen of de kust veilig was en al snel verloor ik mijn concentratie. Met de kennis van nu was het achteraf gezien niet slim om met mijn fonkelnieuwe legerkisten te kijken of ik misschien een deuk in een stalen prullenbak kon schoppen. De sigarenboer die tegenover de Perrysport woonde werd wakker van het geluid. In zijn pyjama hing hij uit zijn raam en schreeuwde naar ons dat we moesten blijven staan.

Ik was 12 en had geen kaas gegeten van het criminele vak. Floris was 14, ik keek enorm tegen hem op. Ook Floris had nog geen kaas van het criminele vak gegeten. In plaats van hard weg te rennen, wat achteraf in de evaluatie beter bleek, bleven we verstijfd staan wachten tot de man naar beneden was gekomen. We liepen braaf achter hem aan. In de gang moesten we blijven wachten tot de politie zou arriveren. Ik poepte bijna in mijn broek van angst. Floris fluisterde in mijn oor dat ik niet moest zeggen dat ik ook een tag had. Hij zou alle schuld op zich nemen. En weer vond ik hem heel stoer, een soort martelaar in mijn ogen. Daarna zeiden we niets meer tegen elkaar. Inmiddels was de vrouw ook uit bed gekomen. We kregen allebei een snoepje. Ik stopte het in mijn mond maar kreeg het bijna niet weg. Mijn buik deed pijn en ik wilde naar mamma.

Kort daarna kwam de politie ons ophalen. Niet zo lang geleden speelde ik zelf politiemannetje. Nu was ik ineens de boef. Floris en ik moesten allebei in een aparte cel zodat we niet konden overleggen. Het was allemaal net als in Miami Vice. Kleine cellen met witte muren met daarin namen en teksten gekrast. Geen ramen en een deur met een klein tralies raampje. Het leek uren te duren voordat ze me kwamen halen voor verhoor. Ik was niet vergeten dat Floris mij had ingefluisterd om te liegen dat ik zelf geen tag had. Toen de agent mij vroeg wat mijn graffiti naam was brak ik gelijk onder de druk. Daar waren geen Guantanamo-Bay-ondervragingstechnieken voor nodig. Bang stotterde ik mijn tag. De agent stond op en liep lachend weg. Al snel kwam hij terug met zijn collega. Beiden hadden zichtbaar moeite hun gezicht strak in de plooi te houden van het lachen. Ze gooiden een blocnote en commandeerde me mijn tag in hoofdletters op te schrijven. Ik pakte de stift en niet bewust van de werkelijke betekenis van mijn tag, schreef ik: G A Y